فیلمی از مهدی مختاری (اگر اشتباه تشخیص نداده باشم) و یک و چند جوان دیگر پخش شده است که وسط آب و سیل ایستاده اند و در حال ی اند. مهدی مختاری میخواند ما خانه به دوشان غمِ سیلاب نداریم .». این کار برای بچه هیئتی ها خیلی معنا دارد. یعنی ما حتی وسطِ سیل هم از روضه غافل نیستیم و دل در گروی کس دیگری داریم. این فیلم نشان عشق اینان به روضه و هیئت است.
اما وقتی هجمه ی ضدانقلاب و ضد دین و ضد هیئت را به این کلیپ میبینم، میگویم کاش فیلمی گرفته نمیشد و یا با این حجم وسیع پخش نمیشد و بین همان بچه هیئتی ها باقی میماند. البته که این جماعتِ مذکور، همیشه ی خدا دنبال بهانه اند و کاری به چیزی ندارند و سریع هجمه میکنند، اما بنظرم در این هجمه این خبیث ها میتوانند عرف را هم با خود همراه کنند. یعنی بگویند نگاه کنید این جماعت به جای کار، از غمِ سیلاب نداشتن میخوانند و دارند ی میکنند! چرا کار نمیکنند؟! و از این قبیل مزخرفات. البته که عرف هم بنظرم به سختی با این ها همراهی میکند، اما نهایتا زمینه برای هجمه وجود دارد. که یک دفعه کار قشر مذهبی و بسیجی و هیئتی، با یک کلیپ زیر سوال برود و آقایانِ خارج نشین بگویند که ببینید! اینها به فکر مردم نیستند و به فکر خودند.
بنظرم خیلی قشنگ تر این بود که کلیپ دیگری پخش میشد. شاید. شاید. نمیدانم. اما بنظرم اگر مثلا آنهایی که بالای پشت بام ها گرفتار شده اند و هیچ راه نجاتی نداشتند، اگر یک خوش ذوقی پیدا میشد و زن و بچه را همان جا جمع میکرد و توسلی میکردند و فیلمش پخش میشد بهتر بود. (این ها را که مینویسم باید بگویم دیشب از شدت درد نمیتوانستم بخوابم. مدام منتظر بودم خبرهای نجات مردم پخش شود. هنوز هم خبرِ خاصی پخش نشده است. تمام تنم آتش گرفته است. خدا خودش کمک کند) خوش ذوقی که از بی پناهی این زن و بچه به آستان مقدس اهل بیت سلام الله علیهم میگفت. میخواند
پناهِ حرم» و پناه میخواست. .
پ.ن: دعا کنیم. هر کاری میکنیم، دعا هم بکنیم.
درباره این سایت